- پرسش :
- چرا ائمه (علیهم السلام) نیز آرزوی دیدار امام زمان را داشته‌اند؟
- پاسخ :
تمامی انبیا و امامان علیهم‌السلام همواره در راه تحقق دین و یکتاپرستی و زدودن شرک و کفر از جوامع بشری کوشیده‌اند و در این راستا کوشش‌های پیگیر داشته و جان و مال خود را ایثار کرده‌اند. آن وجود‌های مقدس به‌اندازه‌ای در آرزوی رستگاری مردم بوده‌اند که آسایش را بر خود حرام کرده‌اند. از سوی دیگر در بشارات الهی تحقق کامل این آرزو را به دست مهدی موعود علیه‌السلام می‌دیده‌اند. این است که در امید وصال آن آرزوی نهایی در تب و تاب بودند و مردم را نیز به آن انتظار تشویق می‌کردند.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: «اگر [روزگار] او را درک می‌کردم، سراسر عمر خود، به او خدمت می‌کردم».
سدیر صیرفی می‌گوید: روزی من، مفضل، ابوبصیر و ابان‌بن‌تغلب وارد منزل امام صادق علیه‌السلام شدیم. دیدیم آن حضرت بر خاک نشسته و عبایی پشمین در بر کرده و بسان مادر فرزند مرده‌ای که دلش آتش گرفته، گریه می‌کند. اندوه و غم تمام چهره او را فرا گرفته، اشک چشمانش بر روی گونه‌ها غلتیده بود. چنین ترنم و نجوا می‌کرد: آقای من غیبت تو خواب از چشم من ربوده و آرامش دلم را گرفته و گرفتاری‌ام را به ابد پیوند داده است...».
تمامی امامان در آرزوی این دیدار اشک انتظار ریخته‌اند اشتیاقی که در پیشوایان معصوم ما مشاهده می‌شود روشنگر راهی است که نه‌تنها شیعیان، بلکه همه انسان‌ها باید برای خوشبختی و سعادت، آن راه را بپویند و همچون رهبران الهی خویش در شوق درک حضور و حکومت آن نجات‌بخش محبوب و آسمانی لحظات زندگی را سپری کنند. متن دعاهای نقل شده از امامان نیز این شور و اشتیاق و از خود گذشتگی را به انسان درس می‌دهد و آرزوی دیدار حضرتش را در جان آدمی زنده می‌دارد.
در دعای عهد می‌خوانیم: «خدایا مرا از یاران آن بزرگوار قرار ده و هم از آنان که از او دفاع می‌کنند و از پی انجام مقاصدش می‌شتابند و اوامرش را فرمان می‌برند و از وی حمایت می‌کنند...».
آنان که در زندگی دنیا همّ و غمشان و همت و تلاششان در راستای این هدف است، مشمول این بشارت امام صادق علیه‌السلام می‌گردند که می‌فرماید: «... خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبت، ظهور او را انتظار می‌کشند و در زمان ظهور از او فرمان می‌برند. آنها اولیای خدایند که هیچ‌گونه ترس و اندوهی بر آنان نیست».
جابر بن یزید جعفی می گوید:
امام باقر<ع> فرمودند:زمانی بر مردم فرا می رسد
که امامشان از میان آنها غایب می شود. پس خوشبحال
کسانی که در آن زمان بر اعتقاد به امامت ما و عمل
به دستورات ما استوار می مانند . همانا کمترین
ثوابی که برای آنهاست،این است که خدا عز و جل
آنان را ندا می دهد:ای بندگان من،به آنچه بر شما
پوشیده و مستور بود، ایمان آوردید و غیب را باور
داشتید. بشارت باد شمارا به پاداش نیکو از سوی من.
حقیقتاَ شما بندگان من هستید عبادات شما را قبول
می کنم، از شما در می گذرم وگناهانتان را می بخشم.
به خاطر شما برای بندگانم باران می فرستم و بلا
را از آنان دور می کنم،و اگر شما نبودید البته
عذاب خود را بر آنان نازل می کردم.
جابرمی گوید:عرض کردم: ای فرزندرسول خدا،
برترین کار که مؤمن در این زمان انجام می دهد
چیست؟
امام<ع>فرمودند:نگاه داشتن زبان و همراه بودن
با خانه ی خود.
انتظار همیشه باشور، شوق، آرزو و امید همراه است.
اگر امید و انتظار نبود، زندگی نیز نبود.
انتظار محرک انسان به جلو و آینده‌ای بهتر است.
انتظار و فراق است که بر زیبایی وصال آن که منتظرش هستیم می‌افزاید.
اگر فراق و انتظار نبود، وصال و رسیدن به محبوب اصلا جذاب نبود.
انتظار، جوهر استعداد و پتانسیل آدمی را آشکار می‌سازد.
انتظار رقت قلب می‌آورد.
انتظار قساوت‌ها را به رقت‌ها و بی رحمی‌ها را به مهرورزی‌ها بدل نموده است.
انتظار میزان اضطراب و استرس را کاهش می‌دهد.
انتظاری سازنده است که با خود پویایی و تحرک آورد.
انتظار نباید وسیله تخدیر، خمودی، رکود، ایستایی و توقف شود
انتظار ایستادن با امید است نه نشستن با یاس
انتظار ایمان راسخ است نه تردید کاذب
انتظار محرک است نه مخدر
انتظار از سر آگاهی و بصیرت است نه جهالت و نادانی
انتظار ساختن است نه فقط سوختن
انتظار به روز شدن است نه فسیل شدن
انتظار آرزوی خیالی و توهم نیست، امید به انجام شدن است
انتظار شهود محبوب است اما نه با چشم سر بلکه با چشم دل
انتظار عرفان است، نه دکان
انتظار حماسه‌ساز است، نه زهد فروشی
انتظار ابزار تحقیقی و تخدیر عوام نیست، موجب رشد و بیداری است.
انتظار آستانه‌ی تحمل را برای سرزنش خار مغیلان بالا می‌برد.
انتظار غروبی است که طلوع حتمی در پی دارد
انتظار آفریننده است نه تخریب کننده
انتظار خوش بینی است، نه خوش خیالی
انتظار آینده‌ای واقعی است، نه آینده‌ای خیالی
انتظار و امید، خردمندانه‌ترین گزینه برای ادامه حیات و زندگی است.
